Wat is waar?

Relativeren.
Ik wil,
relativeren.
Maar dat is ook maar relatief.
Mijn waarheid,
is maar betrekkelijk tot,
mij.
Wat is waar?
Wat is waarheid?
Waarom hecht ik er waarde aan?
Is iets enkel van waarde als het waar is?
Of is het waar als het van waarde is?
Ik weet niet wat waar is,
of waar ik waarde aan moet hechten.
Ja,
het is maar relatief.
Maar wat,
als de relaties mij de schijn ophouden,
en de context volledig is misplaatst.
Moet ik dan nog waarde aan mijn waarheid hechten?
Of is dat ook maar relatief?

Wantrouwen

Deze relatie is officieel,
niet meer wederzijds.
Ik dien mij compleet naakt op de stellen,
aan jou,
maar jou ontblootte lichaam,
heb ik nog nooit mogen zien.
Jij laat mij mooie papiertjes ondertekenen,
met moeilijke woorden,
vrij interpretabel,
dat het bijna gedichten lijken.
Beloftes die een utopie impliceren,
een waanbeeld creëren,
dat wij gelukkig zijn.
Toen mijn naam officieel op papier werd geschreven,
heeft mijn vader,
jou mijn hand gegeven.
Maar na al die vergane tijd,
voel ik me steeds minder aan je toegewijd,
mijn vertrouwen is met de jaren afgezwakt.
Want stukje bij beetje,
ben je me uit gaan kleden.
bijna ontdaan van mijn vel.
onder mijn huid gaan zitten.
Blijf je doorgaan?
Tot er niks meer overblijft.
En jij,
mijn identiteit omschrijft?

Stuck in a paradigm of preconceived ideas?

In today's world almost everything is measurable. These measurements are based on assumptions and experiences. Because of these assumptions, we assume that everything works in a strict pattern, and has its own stable formula, that can be calculated ahead of time. These calculations are based on measurements some people have defined once. Assuming that their units were the only ones, and that there is no other possible outcome. For possible changes, the system made up variables, logarithms  and exponentials. This predicting thing makes us feel save. And it got us really far. But if you predict everything, there is nothing new to explore.

Previous generations created formulas for our lives, based on their experiences. Based on their assumptions. Wouldn't those get outdated? We’re passing our formulas to next generations, even though it isn’t even sure these are best. Were just collectively taking things for what they are, if someone has defined it as a fact. So we’re stuck in a system of passing information that could be irrelevant, or undermined within a few years.  That’s quite a paradox if you still believe that today’s system is about innovation and change.

We create and hold on to collective believes, because of education and media, Media has made us believe that technology is the future. Who today isn't praising their phone as if it was god?  Our phones made it easy to keep in contact, but made it harder to make a real connection with people. Also our phone subscriptions are a good method to exploid people.
The news is just a source of information that only shows one side of a story. The government its story. If you’re watching the news, it feels like you’re creating your own opinion or truth, but what is left to assume differently, if the information could only lead you to one vision, by only giving one sided information.
With the internet, we think we are able to find our own context. And look for different sides of a story. IF we want to. If you have allready made your assumptions, it's quiet obvious, you will find an outcome based on those. (by your searchmethods)  Also, google is tracking your searchdata, and is adjusting its search results  based on the internetbehaviour of the user. So everyone has created it's own internet reality. And therefor created his or her  own reality. Based on assumptions.
So... Are we stuck in a paradigm of preconceived ideas?
A big part of the people is not able to look objective at the things that are crucial to your perception of reality. Like media, education, environment, and cultural background (history, language, traditions, religion, etc.) Our ancestors created our world and perception. In a way to obtain some sort of certainty, like how we are still searching for certainty. 
Our previous generations have been busy creating an overvieuw of information. Everything needed to be defined and put in boxes to create a collective essence. A world of yes and no. Ones and zeros. Understandeble for almost everyone. In order to create a sort of safety. And be sure that people are talking about the same thing. 

Today’s society is certainly focussed on this collective essence, wrapping it up in a nice package calling it "intellect."  Which makes it very hard for some individuals or “minorities” to create their own truth, and their own assumptions. Because they need to be substantiated economically or logically. Without this substantiation they aren’t seen as assumptions of value. Even though it can be of great value to the person that has this believe. We’re destroying this believe, and make these people also think in boxes. This safe, collective essence narrowed us. Making us afraid to question it. Making us afraid to speak for ourselves, and eventually might even make us afraid of thinking for ourselves. 

Niet jezelf kunnen zijn.

Op deze blog zal proberen ik volledig mezelf te zijn. Zo open en eerlijk mogelijk. Ik kan dit eigenlijk alleen als ik me niet ga voorstellen wie dit leest. Als ik me voorstel dat dit door niemand anders dan mezelf gelezen zal worden, dan kan ik het. Als ik voor mijn studie iets moet schrijven, dan schrijf ik het niet vanuit mezelf, maar vanuit het oogpunt van de docent. Ik wil het zo goed mogelijk maken voor de docent, niet voor mezelf. Vaak wordt het dan zo'n ongeïnspireerd leeg verhaal, waarin een algemene mening in voor komt. Maar nooit waar die mening vanuit mijzelf echt vandaan komt. Op deze blog, ga ik daarom even "egoïstisch" doen. Deze blog komt vanuit mij. En hoe ik deze wereld zie, en hoe ik de mensen om mij heen interpreteer.

Veel mensen hebben moeite met zichzelf zijn tegenwoordig. Een groot deel van de bevolking kan geen antwoord geven op de vraag, wie hij of zij is. Meestal antwoordt men in de vorm van een beroep. Maar ik neem aan dat bijvoorbeeld een caissière in de baarmoeder nog geen caissière was. En als je vraagt of iemand zich kan beschrijven aan de hand van  karakter eigenschappen, weten mensen vaak enkel algemene of negatieve dingen te noemen. Men weet niet goed meer hoe ze zich moet identificeren. Ben je een belichaming van je naam? Of ben je een belichaming van je beroep? Maar bovenal, ben je jezelf? En ben je er gelukkig mee.

Niet jezelf kunnen zijn kan je enorm veel stress opleveren. Jaarlijks worden er dertigduizend mensen gediagnosticeerd met een burn-out. (http://mens-en-samenleving.infonu.nl/)
Dat betekend dus dat er tegenwoordig veel mensen stress hebben. En hierdoor niet het leven kunnen leven wat ze verdienen. Op dit moment lijden ze eigenlijk hun leven.

Voor mij is dit het bewijs dat mensen te ver gepusht worden. Ze kunnen niet meer genieten, omdat ze naar een plek zijn gestuurd, waar ze niet willen zijn. En niet zichzelf kunnen zijn. Dit leidt tot stress. Stress: Toestand waarin het evenwicht van de bio-fysiologische functies in het lichaam is verstoord door te grote lichamelijke of geestelijke spanning en die bepaalde afweermechanismen in werking doet komen; Rampen zijn stress-situatie  bron: http://www.encyclo.nl/begrip/stress
In deze beschrijving staat stress als lichaamsfunctie beschreven als afweersysteem bij ernstige gebeurtenissen, of gevaarlijke situaties. In mijn ogen zou het dagelijks leven niet zo'n situatie horen te zijn. En toch zijn tegenwoordig er zo veel mensen die het leven wel zo ervaren.

Er wordt tegenwoordig ook zo veel van je verwacht. Je moet presteren en alles wat je doet moet een doel voor ogen hebben. Als je van te voren niet weet wat je wilt gaan bereiken, word je niet meer serieus genomen. Omdat er dan geen formule op je idee los kan worden gelaten, die berekent hoe veel geld het kan opleveren. En als je geen geld kan opleveren, kun je ook niks bijdragen aan de maatschappij. Dan maakt het niet uit of je aardig bent en een goed hart hebt. Een metaforisch hart van goud, wat koop je daar nou voor?