Identiteit.

Maak je deze zelf of wordt deze je opgedrongen? Hierin speelt de onbewuste factor natuurlijk een grote rol. Je vangt dingen op van je omgeving (cultuur) en deze leer je van jongs af aan te spiegelen, en in de vorm te gieten die bij jou past. In onze cultuur is individualisme zeer belangrijk en iemand die identiteit loos door het leven gaat/wil is een dwaas. Je moet toch iemand zijn, je moet toch ergens voor staan?!

Deze gedachte roepen  bij mij toch enkele voor mij belangrijke vragen op.  Namelijk, we spreken wel van een identiteit, oftewel, een persona. Maar is er eigenlijk iemand die weet wie hij echt is? Want wanneer weet je wie je bent, het is onmogelijk jezelf te kennen, gezien je altijd vanuit een reflectie moet kijken. Ik kan mezelf niet zien, net zoals ik mijn eigen ogen nooit zal zien.  Natuurlijk heb je normen en waarden, en aan de hand hiervan beslis je welke keuzes je maakt. (althans zo ervaren wij dit.) Maar dan nog, wanneer ben je? Ben je wat je doet, ben je wat je denkt, ben je wat je voelt?

Dit is een vraagstuk, waar we onze hoofden waarschijnlijk nog lang op zullen kraken. Maar is het nodig je af te vragen wat je bent, als dat juist de essentie weghaalt van hetgeen wat je probeert te zoeken? Het zijn.

De vorige eeuw, is onze cultuur begonnen te versplinteren, en binnen tien jaar, is er over een cultuur zoals wij dat geleerd hebben op school, maar in weinig landen nog te spreken. Mensen reizen, verhuizen naar verre landen en staan in contact met iedereen over de wereld. Onze directe omgeving is niet meer de enige omgeving die ons vormt. Maar ook de digitale ruimte, in mijn ogen een extra dimensie aan ons leven, vormt hoe we denken, hoe we onszelf zien, en hoe we de wereld beschouwen. En deze wereld is zo veel groter, onvoorspelbaarder, en oncontroleerbaarder dan de vaste materiele wereld die wij zo goed kennen.  Het is al lastig van een cultuur te spreken als iemand in verschillende landen heeft gewoond, maar wat als je zo weinig contact hebt met het land waarin je woont, en eigenlijk veel meer contact hebt met mensen uit verschillende landen. En je identiteit ontleent aan verschillende aspecten van deze culturen.

Een individu lijkt zich sneller te kunnen distantiëren van de maatstaven die een cultuur lang heeft vol kunnen houden.  Het is eigenlijk wel grappig, dat deze versplintering van cultuur zijn wortels heeft in het hippietijdperk.  Op hetzelfde moment dat het individualisme belangrijk werd. Dit was niet alleen het moment dat de computer werd uitgevonden. Maar ook het moment dat de consumptiemaatschappij zijn opmars had. Het begrip identiteit, werd ons eigenlijk het leven ingeroepen om mensen meer te laten kopen. Aan de hand van verschillende campagnes (waar we tegenwoordig mee worden doodgegooid) werd ons langzaam de gedachte ingeprent, dat je gelukkiger bent als je bepaalde spullen koopt, die anderen laten zien wie je echt bent. Maar het grappige hiervan is, dat het helemaal niet weerspiegelt wie je bent. Het is slechts een waanidee dat deze commercials bij je oproepen. Je ziet een persoon, die gedrag vertoont waarmee je je wilt identificeren. Of deze persoon roept een bepaald gevoel bij je op, bijv. status, geluk o.i.d. De commercial laat je echter denken dat het komt door het product.  In principe zijn we in mijn ogen helemaal niet op zoek naar een identiteit. Maar naar een gevoel, en we zijn zo gehersenspoeld, dat we denken dat we dit gevoel buiten onszelf moeten zoeken. Maar niks kan je een bepaald gevoel geven als je er niet voor open staat. En wanneer sta je ergens niet voor open? Voilà! Als je iets niet geloofd!

Maar wat heeft dit met de versplinterde cultuur te maken? En waarom vind ik het zo grappig? De versplinterde cultuur, zorgt in het begin voor een stroomversnelling voor de massaconsumptie, maar zodra de magie hier af is. En we met zijn allen van elkaar gaan leren, zal deze zijn val maken. We leren hetgeen af dat ons altijd zo belangrijk heeft geleken, omdat het ons zo geleerd is. Namelijk dat we een identiteit hebben. Is dit namelijk echt belangrijk? Is het echt belangrijk om een cultuur te hebben? Of zijn dit gedateerde begrippen? Net als dat het geslacht niet meer vast staat.

De versplinterde cultuur is gekomen, door de massaconsumptie. Mensen verdienen meer, en kunnen steeds verder van huis gaan. Eerst met de auto, later met het vliegtuig. En nu virtueel. De nieuwe generaties identificeren zich steeds minder met het land waar ze vandaan komen. Wat zal dit teweegbrengen? En moeten we cultuur binnenkort gaan meten aan de digitale werkelijkheid?