vertrouwen

Wie heeft het recht mij goedkeuring te geven? Wie moet mij goedkeuring geven? Ik zelf ik alleen zelf.

Alleen ik kan weten wat goed voor mij is. Omdat mijn lijntje naar de aarde rechtstreeks op mij is. En als ik daarnaar kan luisteren en weet hoe dat moet dan weet ik wat “ goed “ is. Mijn lichaam is mijn graadmeter. Het vertelt mij of ik links of rechts om moet. Het wordt ziek als ik te vaak rechts ga terwijl het me eigenlijk verteld links te gaan. Het wordt ziek als ik het te veel dingen laat doen die het niet wil. Of als ik het te weinig dingen laat doen die het wel wil.

Er is energie in mijn lichaam. Je zou het brandstof kunnen noemen, maar daarnaast is het ook verbonden met de componenten die al in het lichaam zitten. Eigenschappen, formule, wil? Deze energie moet ergens heen, het moet gebruikt worden. Energie moet vloeien, het vloeit altijd staat eigenlijk nooit stil. Als het niet gebruikt wordt voor hetgeen het nodig is/ bedoelt is. ( De gezonde manier.) Dan hoopt de energie zich op en gaat het zich uiten en manifesteren op manieren die minder gezond zijn. Ongebruikte energie/ talenten kunnen hierdoor omslaan in woede of frustratie. Denk maar aan een moment dat je eigenlijk iets heel graag wilt doen, maar dat niet mag, of de kans niet krijgt. Dan wordt je boos. Het is noodzaak om die woede te begrijpen, en in te zien als gewoon een stukje ongebruikte opgehoopte energie. Die je eigenlijk anders had moeten manifesteren. Misschien heb je het gedaan/ of niet gedaan omdat een ander zei dat het niet mocht of niet handig was. En toen heb je daarnaar geluisterd. Meestal richt je dan de woede op die persoon. (bedenk wel dat jij degene bent die ervoor kiest hiernaar te luisteren. Ja als deze persoon je ertoe dwingt om het niet te doen, dan is het logisch dat het voelt alsof je kracht ontnomen wordt. Maar blijf wel onthouden dat deze persoon hierin ook handelt vanuit angst. Je zou de energie kunnen gebruiken om te kunnen achterhalen waarin de persoon zichzelf remt hierdoor. En misschien tot een diep gesprek/ weten kunnen komen van de ander. I.p.v. in een ruzie en onbegrip te schieten. En deze persoon te verwijten dat hij/zij je kracht ontneemt.

Je kunt zelf ervoor kiezen om ernaar te handelen of niet. (In extremere situaties is dit natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan, maar vergeet nooit dat we allemaal mensen zijn. We zijn allemaal gelijk. De een weet meer dan de ander, een is gevoeliger dan de ander, maar uiteindelijk zijn we allemaal verbonden met de bron. Verbonden met liefde, en zijn we allemaal in staat tot relateren tot de ander. In wat voor vorm of taal dan ook. )

Zelf kun je ook remmingen veroorzaken en ervoor kiezen de energie niet te volgen, en deze dus op te laten hopen. Wat misschien zelfs kan leiden tot depressie. Dit doen mensen vaak uit angst voor afwijzing geconcludeerd uit de keren dat ze het hiervoor wel deden. Iemand heeft je ego geschaad in het verleden omdat je dat deed. En nu denk je dat het fout is, dat het niet mag. Als het ware zou je jezelf, en de wereld om je heen iedere dag weer als nieuw mogen beschouwen. Je kunt iedere dag weer kiezen om het wel of niet te doen. Je kunt iedere dag weer kiezen om te luisteren naar de stem in je hoofd of de stem om je heen. Je kunt er ook voor kiezen iedere dag te nemen zoals deze is. Open te staan, te observeren, en af te wachten of je waarnemingen van de dag ervoor ook weer bijgesteld kunnen worden. Onbevooroordeeld heet dat. Als een kind.

En dan zul je wel denken, maar we kunnen niet altijd kinderen blijven. Nee maar als je er eens goed over nadenkt... We zijn nu al zo erg bezig met plannen, het verleden en de toekomst erbij te halen. Conclusies trekken hierover, en vanuit hier handelen. Dat helemaal leven zoals een kind al niet meer mogelijk is. En ook niet nodig. Dat is een extreme en dualistische gedachte. Nee de kind en de volwassene werken samen. Ze communiceren open met elkaar, tonen begrip voor elkaars beperkingen en bieden elkaar een helpende hand waar nodig. En de een staat niet boven de ander.

Inmiddels heb je zoveel kennis, die ook altijd wel op een manier bij je zult blijven. Maar leer ook afstand te doen van deze kennis. Ze weer in twijfel te trekken. Bij je te houden zo lang het je dient, maar weer opnieuw af te vragen als het je in de weg gaat zitten.

Wees niet bang voor de stemmen in je hoofd. Wees niet bang voor de woorden die je niet horen wilt. Ze leren je zoveel over jezelf. En ze hoeven niet vast te staan, ze hoeven zelfs niets over je te zeggen. Zelfs jij kan jezelf voorliegen. Je doet het waarschijnlijk iedere dag wel een paar keer. Ons menselijk brein is niet gemaakt om de volledige waarheid te zien. De volledige waarheid heeft namelijk altijd een donkere en een lichtzijde. En daarnaast nog wel meer. Daarom kun je zelf ook geen fouten maken, en hoeven fouten uit het verleden. Of misvattingen uit het verleden is een beter woord, helemaal geen garantie te bieden voor de toekomst.Vaak bouwen we vanuit deze misvattingen een schild op, uit angst dat het weer gebeurt.

Maar 1. je hebt het destijds overleefd.

2. het hoeft niet te betekenen dat het weer gebeurt.

Hiermee maak je mensen schuldig aan daden die anderen hebben gepleegd. En bouw je daarmee ook een gevangenis voor jezelf.

En dat allemaal vanuit de onzekerheid dat je het misschien niet aankunt. Dat je de pijn niet zult overleven. Dus omdat je een mogelijke pijn in de toekomst wilt vermeiden, onthoudt je jezelf van dingen die je graag zou willen. Mensen die je zou willen ontmoeten, talenten die je zou willen ontwikkelen. Allemaal omdat 1 of twee mensen of misschien meer je ooit het tegendeel hebben bewezen. Ja het is kut, ja het doet pijn. Maar is de pijn die je jezelf aandoet niet veel groter?

Blijf rustig, blijf bij jezelf, blijf in het moment.

En je in het begin zul je vaak afdwalen, zoals ik nu ook aan het afdwalen ben, en een projectie op een fictief persoon maak van wat ik heb meegemaakt. Maar ik kijk nu zonder oordeel, zonder bijgevoelens terug aan hoe ik toen gehandeld heb. Zodat ik conclusies kan trekken die ik vanuit emotie niet had kunnen doen. Zodat ik kan kijken wat wel en niet gezond is. En vanuit helemaal niet over oordelen of het dan een juiste keuze was of niet. Het was gewoon een keuze, en zonder die keuze was ik nu niet hier. In de toekomst zie ik dat wel hoe ik de keuze maak, dat hangt dan weer af van de omstandigheden en mijn gevoel.

Voor nu kijk ik terug naar het verleden zodat ik het kan beschrijven, en ik leef nu in een soort beeld dat er iemand anders is die hierin vastloopt. Misschien als ik verlicht ben hoef ik dat niet meer te doen en kom ik deze persoon dan tegen. Ik weet het niet. Voor nu wil ik dit beschrijven want ik voel de energie. Ik wil het kwijt zodat ik weet dat ik dit weet. En dat ik dit ook kan delen met anderen. En mijn schoolse mentaliteit hoopt dat ik dit correct en duidelijk heb geschreven. Maar mijn ware ik boeit dat niet zoveel. Je moet het begrijpen tot zo ver je het kan begrijpen. Als je het niet wilt begrijpen dan begrijp je het ook niet. Dan hoef ik verder niets uit te leggen. Wil je het wel begrijpen dan kun je mij altijd vragen stellen. Want dit is de mate waarin ik het nu vanuit enkel mezelf en de projectie op de fictieve persoon. (jij of lezer) kan uitleggen.